me-time

Als moeder van 3 heb ik het amper. Tijd voor mezelf. De drie koters weten me altijd en overal te vinden. Als ik alleen maar dénk om te gaan zitten, wordt er wel ergens iets omgegooid of wordt er ruzie gemaakt. Ik ben nooit alleen, ze moeten zelfs mee naar de wc, waar ze de poep of plas enthousiast uitzwaaien. Overigens is het best krap, met z’n vieren in zo’n klein hokje.

En als ik dan geen kind aan mijn been heb hangen, wachten er wel huishoudelijke klusjes op mij. Met twee katten, een hond, drie kinderen en een man is er altijd wel iets smerig. Alle dagen stofzuigen is geen overbodige luxe. De wasmand bevat iedere dag minimaal een wasmachine vol. De wc is met een net zindelijke peuter een uitdaging. Genoeg te doen dus.

De spaarzame momenten die ik dan voor mezelf heb besteed ik dan ook nuttig. Nou ja, eerlijk gezegd, ik doe liever helemaal niks. Op de bank zitten lezen, of avonds ‘The Big Bang Theorie’ kijken. Wat een heerlijke serie is dat. De nerds met hun mooie buurvrouw. Als je het nog nooit hebt gekeken; het is een echte aanrader. Ik lig alle keren in een deuk.

Op deze momenten laadt ik op. Even bijkomen van het gegil, het ge-ren en de andere drukte. Even tot rust komen. Om me daarna weer in het hele circus te kunnen storten. Ik heb het écht nodig, me-time. Ik kan dan ook ontzettend balen als mijn me-time, om wat voor reden, niet door kan gaan.

Mijn me-time is avonds. Als het grut allemaal op bed ligt en de kans het kleinst is dat ik gestoord word. Op die momenten pak ik mijn boek en zet ik de televisie aan. Trek ik een dekentje over mezelf heen en ga languit op de bank hangen. Héérlijk!

Ik kan op hectische dagen ook echt uitkijken naar mijn moment op de bank. Als de kinderen het me lastig maken, tel ik de uren af. Op die dagen vind ik “The Big Bang Therie” nog leuker en lezen mijn boeken nog fijner.

Hebben jullie ook me-time? En hoe besteed je dit?

*draagmemmie*

 

 

 

Dag 2 op camping de Stjelp

Ik had mijn laatste blog nét geplaatst en het idyllische plaatje werd ruw verstoord. De oudste twee kwamen terug in de tent en gingen onder de stortdouche. Tot zover ging het goed. En toen kwam het moment dat ze op bed moesten…

De jongste werd ziek. Huilen. Spugen. Niet willen of kunnen slapen. Hierdoor konden de oudste twee ook niet in slaap vallen. We zijn flink lang bezig geweest voor de rust ietwat was wedergekeerd. Ik vrees dat de andere campinggasten niet blij met ons waren 😉 Gelukkig werden ze rond middernacht rustig en konden ook wij gaan slapen.

De volgende ochtend werden we al vroeg wakker. De wallen hingen op onze knieën. De jongens waren moe. Dit was het moment om de doeken en dragers te voorschijn te halen. Ik was immers uitgenodigd als *draagmemmie*. De oudste in de buggy, de middelste in de onbu bij heit op zijn rug en onze baby in de doek bij mij op mijn buik. Ze waren zomaar in dromenland. Wat is dat dragen dan toch fijn!

Na een lange wandeling waarin de kinderen tot rust kwamen, liepen we terug naar camping de Stjelp. De jongens zaten vol hernieuwde energie. Wij niet. Onze baby voelde zich nog steeds niet lekker. We besloten om te vertrekken na het bezoek aan de jagers. Er was immers een festival gaande, waar we toch nog een beetje van mee willen maken. Maar op deze manier waren we toch ietwat op tijd thuis en kon onze baby wat meer rust krijgen.

De jagers waren rond het middaguur op camping de Stjelp. Ik ben er met de jongens heen gelopen, terwijl heitie de auto inpakte. De oudste vond het erg spannend. “Hebben ze ook schieters?” We hebben even gepraat met de jagers. Ik vond het erg interessant. Jagers schieten niet alleen wild, maar beschermen het ook. Onze oudste kreeg nog een mooie kleurplaat en was helemaal in zijn nopjes. Onze twee jongste boefjes waren duidelijk nog te klein.

En dan is het tijd om te gaan. De twee oudste boefjes krijgen nog een lekkere ijsco van Aline en zijn dolblij. “Ik wil wel vaker naar deze vakantie, memmie” zei mijn oudste. Onderweg in de auto vielen ze alle drie in diepe slaap. Rozig van het buiten spelen in het speeltuintje op de camping, van alle nieuwe indrukken en natuurlijk het slaapgebrek van de nacht ervoor.

We hebben, desondanks het fikse slaapgebrek, toch ontzettend genoten. Wát een gastvrijheid en vriendelijke mensen. Wát een fijne camping. Ruim, rustig en een fijn speeltuintje voor de kinderen. De omgeving, vlakbij de âlde Feanen, is prachtig. En de tent… Die is ge-wel-dig. Wát een beleving!

Lieve Alina en Menno, bedankt voor jullie gastvrijheid en goede zorgen. Hopelijk tot ziens

*draagmemmie*

nachtje in de glampingtent

Een musje strijkt neer. Vlak voor mijn ogen. Ik probeer te lezen maar mijn gedachten dwalen steeds af. Of beter gezegd mijn ogen dwalen af. Om me heen is zoveel te zien. Twee paarden in de wei, op 10 meter afstand. In de verte zie ik herten. En nu landt er dus een klein musje voor mijn neus.

We zijn een nachtje weg. In de glampingtent van camping de Stjelp. Afgelopen woensdag werd ik gebeld of wij een nachtje wilden komen. De tent testen en meedoen met ‘vier de âlde feanen’. Morgen zijn er allerlei activiteiten! Wat een geluksvogel ben ik toch!

We zitten op nog geen half uur rijden van ons huis, maar toch waan ik me in een andere wereld. Een waar vakantie-gevoel overvalt me terwijl ik op de veranda zit.

De jongste ligt inmiddels lekker te slapen. De oudste twee spelen met heit in de speeltuin. Een speeltuin mét trampoline. En een glijbaan. En een speelhuis je.  En…  Helemaal fantastisch natuurlijk. Die zie ik voorlopig niet terug. Alhoewel, de glampingtent heeft uitzicht op het speeltuintje.

Ik probeer te lezen. Maar het lukt niet. Er is teveel om te zien. Wat een belevenis. Slapen in een glampingtent. Ik had geen idee wat ik kon verwachten. Maar dit… Dit overtreft alles. Een ruime kamer. Een steigerhouten keuken. Bedstee. Stortdouche. Hemelbed. Stapelbed. Veranda! Alles zit er op en eraan. En het is ruim! Veel ruimer dan ik had verwacht.

En wát een fijne camping. Een fijne ontvangst met kruidcake. Behulpzame mensen. Het ziet er netjes uit. Rustig (totdat wij kwamen ) Ik ben fan 😀

Inmiddels zie ik mijn twee oudsten terug komen met heit. Afgepeigerd van het buiten spelen. Straks even lekker onder de Stortdouche en dan heerlijk koese.

Welterusten

*draagmemmie*

het grootste verdriet

Gisteren schreef ik over de geboorte van onze oudste. Over de heftige tijd die we met hem hebben meegemaakt. Over de ziekenhuis alcohol die me altijd weer terugvoert naar 2012.

Ik kreeg een privéberichtje van een medemama. Ik had haar geraakt met dit bericht. Ik wist niets te zeggen. Ik weet namelijk dat háár kindje niet bij haar mocht blijven. Dat dit mooie kleine dappere vechtertje de strijd heeft verloren. Een intens verdrietige papa en mama achterlatend.

Dit kindje had anders net zou oud geweest als onze middelste. Volkomen gezond. Een prachtig mooi mannetje. Waarom moest dit kindje gaan? Het is niet te bevatten. Een groot intens gemis achterlatend. Een leeg wiegje. Een lege kinderwagen. Lege armen. Letterlijk.

Dat woord wat wij destijds niet durfden uit te spreken. Waar we niet aan durfden te denken. Waar we zo verschrikkelijk bang voor waren. Dat woord is voor hun waarheid geworden.

Wat zeg je tegen ouders die hun kind zijn verloren? Ik weet het nooit zo goed. Alles voelt zo nutteloos. Zo afgezaagd. Sterkte? Tuurlijk wens ik ze veel sterkte. Gecondoleerd? Dat klinkt zo hard. Een rotwoord vind ik het. Ge-con-do-leerd. Klinkt als geconfronteerd. En confronterend is het zeker. Je grootste nachtmerrie als ouder. Wat zeg je tegen iemand die midden in deze nachtmerrie zit? Ik blijf het moeilijk vinden. Wetende dat niets zeggen geen optie is.

Deze mama is zo dapper. Het kleine mannetje heeft nu een mooi klein broertje. Maar met de komst van dit broertje is er ook steeds meer het gemis. Wetende en voelen wát je nu hebt gemist met de oudste. Het eerste lachje, wat er nooit was. De eerste stapjes, die nooit zijn geweest. Trots, verdriet en blijdschap liggen dicht bij elkaar lijkt mij. Iedere dag een stukje verder weg van de herinnering.  De pijn die blijft.

Ze bedankte me voor mijn woorden. Ze kon weer even bij haar gevoel komen. Het gevoel van destijds. Slik! Een groter compliment kan ik, als schrijfster, niet krijgen. Dat mijn woorden iemand raken. Maar door haar korte berichtje zit ik met een brok in mijn keel. Ik heb drie gezonde kinderen. Ik ben er geen een verloren en zit te miepen over de zware tijd die we na de geboorte van mijn oudste hebben gehad. En zij, zij bedankt mij. Zij, die haar prachtige mannetje veel te vroeg los moest laten. Allemachtig, wat ben je dan sterk!

Lieve medemama, deze is voor jou. Voor jou en je mooie mannetjes. Ik wens jou alle geluk van de wereld toe. Met een kindje in je hart en een in je armen. Heel veel liefs

*draagmemmie*

 

ziekenhuis alcohol herinnering

Soms hoeft er maar een klein dingetje te gebeuren om je weer terug te voeren naar een bepaald moment in de tijd. Een woord, een liedje, bepaald eten of een bepaalde geur. Je ervaart dezelfde emoties als destijds en bent soms ietwat van slag na zo’n herinnering.

Zo heb ik dit met pure alcohol. De pure alcohol die ze in het ziekenhuis gebruiken om te ontsmetten. Als ik dit ruik, dan ben ik weer terug in juli 2012. De kraamtijd van mijn oudste kindje. Ik voel me blij, maar ook een beetje bang. Verdrietig om alles wat er gebeurde.

Na een zware zwangerschap, zowel lichamelijk en mentaal, was na een bevalling die uitdraaide op een spoedkeizersnede, ons mannetje daar. Ons prachtig kleine wondertje. Want, oh, wat hadden we lang op hem gewacht. Wat was (en is) het een wondertje. Onze liefde samengebracht tot een klein hoopje mens.

In 2012 deden ze nog geen zogeheten ‘gentle sectio’ en werd ons mannetje redelijk vlot van de operatiekamer weggehaald. Ik zag hem na een klein uurtje weer, aangekleed en gewassen. Verschrikkelijk vond ik dit.
Eenmaal terug op de kamer, moest manlief naar huis. Mij en onze pasgeborene achterlatend. Ik was tot niets in staat, dus moest de verpleegkundigen bellen als er wat was.

Nou en dát was er. Ons ukkepukje bleef maar huilen en kreunen. Ik dacht eerst dat hij last had van de keizersnede. Hij had het immers niet meer prettig in mijn buik. Een verpleegkundige dacht hier anders over. De kinderarts werd opgeroepen.

Voor ik het wist lag mijn kleine ukkepukje aan allerlei toeters en bellen op de ic van de couveuse-afdeling. Het ging niet goed met hem. Ze hadden geen idee wat er was, maar dat hij goed ziek was, dat was duidelijk. Ik ben uiteindelijk in slaap gedoezeld. Van slag, en compleet gesloopt van de bevalling en alle emoties. Na 3 uurtjes werd ik wakker.

Ik deed de televisie aan, daar kon ik ons ukkepukje op zien. Ik kon immers nog niet lopen door de toegediende ruggenprik. Het beeld dat ik toen zag zal me altijd bijblijven. Dat is de grondlegger geweest van mijn PTSS.

Mijn kleine mannetje spuugt bloed. Grote golven rood en zwart bloed komen er uit zijn kleine lijfje. Om zijn bedje staat zo’n 10 man aan dokters en verpleging. Met pompjes, naalden, infuus, etc. Ik dacht dat hij dood ging.

Doodsangsten stond ik uit. Letterlijk. Ik was bang dat ik mijn prachtige kleine mannetje al moest laten gaan. Dat hij het niet ging redden. Ik wou naar hem toe, maar kon niet lopen. Ik was compleet in paniek. Huilen, schreeuwen. Totdat de verpleging kwam en de kinderafdeling heeft gebeld. Hij zou er wel weer bovenop komen was de boodschap. Ik was ietwat gerustgesteld.

Na vele onderzoeken bleek hij besmet te zijn met de GBS bacterie. Hierdoor had hij meningitis gekregen. Doodziek was hij. Een op de vijf van deze ukjes overlijden hier aan. Godzijdank ons ukkepukje niet. Wat was hij sterkt. Wat was hij dapper. Een klein vechtertje. Wat waren we trots toen hij uit de couveuse mocht.

Alle dagen zaten we bij hem. Dag en nacht. Onze handen constant ontsmettend met alcohol voordat we hem aanraakten. Verpleegkundigen negerend die zeiden dat ik nachts niet op de afdeling mocht blijven. De angst weg drukken. Niet aan het ergste scenario denken. De dood… Nee, hij gaat het redden. Huilen, lachen. Trots en bang. Ons kleine mannetje, alsjeblieft doe je best. Vecht!

Het is een flink traject geweest, met vele nare onderzoeken, maar na twee weken mochten we hem mee naar huis nemen. Eindelijk! wat waren we blij. De vlag hing uit. Voor mijn gevoel was ik toen écht moeder. Hij lag in zijn eigen wiegje, op onze kamer. We konden met hem wandelen zonder rekening te houden met alle infusen en draadjes.

Wat wás het wennen. Maar wat was het fijn om ons kindje eindelijk thuis te hebben. Om te kunnen knuffelen zonder het toeziend oog van een dokter of verpleegkundige. Om hem gewoon te kunnen pakken, zonder de draadjes. Om hem mee te nemen naar buiten. Gewoon te doen waar we zin in hadden.

En nu wordt hij al bijna vier. Maar zodra ik de ziekenhuis alcohol ruik, ben ik terug in 2012. Terug in het ziekenhuis aan het bedje van mijn oudste. Ik voel de doodsangst. Gaat hij het redden? De trots, dit is míjn zoon. Maar ook de vechtlust. Ik ga knokken voor mijn kind, wat er ook gebeurd!

draagconsulente draagmemmie

Vanaf  (eind) juni zal draagmemmie ook te boeken zijn als draagconsulente.

Wil je leren dragen met een doek of heb je vragen over een drager. Lukt die ene knoop je maar niet. Vraag jij je af hoe je in vredesnaam je kindje óp je rug krijgt. Ik mag het je binnenkort officieel gaan leren!

Mijn werkgebied zal voornamelijk in Noord- West Friesland liggen.
Een consult duurt ongeveer anderhalf uur. Tijdens een consult leer ik je, afhankelijk van je vraag, de knoop. Hoe je je kindje op je rug kunt krijgen en hoe je veilig draagt. Ik zal de consulten met name op mijn huisadres doen. In overleg kan ik ook bij jouw thuis komen.*
Wil je samen met je partner of een vriend(in) leren knopen dan is het mogelijk een duoconsult te boeken.

Voor afspraken en vragen kun je mailen naar:

Draagmemmie@gmail.com

 

kosten

• knoopconsult:     30 euro
• duoconsult:`         45 euro
• adviesgesprek:     10 euro
• inloopochtend:      gratis

 

*Ik zie mij genoodzaakt een kilometervergoeding te vragen bij een huisbezoek: 0.25 cent per kilometer.

 

 

Ambulance

Dan heb je zomaar wat.
Het ene moment geniet je van je dag, ben je lekker met je kinderen aan het wandelen en bedenk je wat je allemaal zult gaan doen met het mooie weer, het andere moment wordt je wakker in het gras met allemaal mensen om je heen.

Het was een heerlijke dag. Onze baby was nog wat ziek, dus deze deed ik lekker in de doek. Lekker slapen bij mama, wel zo fijn met zo’n verstopt neusje. Hij sliep vrijwel meteen en de twee oudsten hadden zin om te wandelen. Het was erg gezellig. Papa ravotten met de twee peuters en ik genoot van hun spel en de slapende baby bij mij in de doek.

Ze waren zo zoet aan het spelen dat ik een foto zou maken. Onze hond zag een speelkameraadje en rent daar naar toe. Tot zo ver was er niets aan de hand. Tot zo ver reikt mijn geheugen ook. Tot ik dus wakker werd in de stabiele zijligging in het gras. Zónder kind overigens.

Wat ik nu schrijf is mij verteld. Ik weet het zelf niet meer.
Onze hond van zo’n 45 kilo is mij in mijn knieholtes gerend. Dit ging met zo’n vaart dat ik direct achterover gevallen ben. Vol op mijn achterhoofd. Mijn armen heb ik niet gebruikt om de klap op te vangen maar om mijn kind te beschermen. Waarschijnlijk heb ik mezelf daarbij op mijn jukbeen geraakt.
Ik was, door de klap, direct buiten bewustzijn. Onze baby huilde direct. Hem hebben ze eerst uit de doek gesjord en vervolgens mij in de stabiele zijligging gelegd. Toen ik niet wakker werd is er 112 gebeld.

De ambulance was, na wat gesteggel over de straatnaam, snel ter plaatse. Inmiddels was ik ook al weer wat bijgekomen. Mijn hoofd bonkte en deed verschrikkelijk zeer. Ik wou mijn ogen open doen, maar zodra ik dat deed werd ik misselijk en had ik nog meer pijn. Ik kon het licht in mijn ogen niet verdragen. Ik hoorde de mensen wel praten en gaf te kennen dat ik bij was, door heel even mijn ogen open te doen. Mijn oudste zoontje had onze baby vast en zat voor me. Ik was opgelucht dat onze ukkepuk er goed uit zag. Mijn oudste was zeer bezorgd en vroeg aan zijn vader of memmie nou dood was. Arm kind.

De ambulance-zuster en broeder kwamen aan met een brancard. Hier moest ik op gaan liggen. Ik was koud en had een verschrikkelijke hoofdpijn. Bij het opstaan werd ik draaierig. Maar ik wou liever niet mee. Maar daar hadden ze een mooi trucje voor; “we onderzoeken u even in de ambulance mevrouw.” Zodra ik daar in lag en ze me plaagden door met lichtjes in mijn ogen te schijnen gingen de deuren dicht en werd ik tóch meegenomen.

Ik hoorde mijn kinderen huilen. Memmie moest weg. Tranen met tuiten. Helemaal overstuur. Ik werd nog beroerder. Ik wíl niet weg bij mijn kinderen. Mijn man heeft snel Pake en Beppe gebeld, welke snel kwamen oppassen. Hier vertelde mijn oudste ook dat memmie dood was maar in het ziekenhuis weer beter gemaakt ging worden.

In de ambulance willen ze een infuus prikken. Ik ben echter verschrikkelijk moeilijk te prikken, dus vraag of ze willen wachten tot het écht nodig is. (Als ik buiten bewustzijn ben, lijkt het me minder pijnlijk 😉 ) Gelukkig accepteert de verpleegkundige dit direct. Ik krijg een spuugzak en we grappen nog even over het getraind zijn in spugen. Ik krijg allemaal vragen en weet tot mijn frustratie veel niet meer. Zelfs mijn eigen postcode lijkt mijn geheugen te hebben verlaten…

Ik was vlot in het ziekenhuis. Daar werd ik ook vlot aan de monitor gelegd. Alles lijkt goed. Gelukkig. Er wordt bloed afgenomen en de arts komt snel bij me kijken.  Wederom lichtjes in mijn ogen. Veel vragen. Mijn nek werd nagekeken. Na een half uurtje komt manlief ook. Wederom komt er een arts. Mijn jukbeen wordt nagekeken, net als mijn schedel. Haar conclusie is een hersenschudding. Rust houden dus.

Maar omdat ik een flink dik wang heb en het vermoeden er is dat ik onze baby daar geraakt heb, willen ze hem toch ook even nakijken. Er wordt een afspraak gemaakt bij de huisartsenpost. Manlief brengt mij thuis en haalt onze baby op. Ik mag direct op bed.

Gelukkig heeft onze kleine baby hé-le-maal niks! Mijn moederinstinct werkt goed. Ik heb hem beschermd. Eenmaal thuis heb ik hem snel weer omgeknoopt. Net als bij een val van het paard; direct terug in het zadel. Heel eventjes maar. Dat was voldoende. Mijn hoofd bonkt en ik voel me misselijk. Terwijl ik op de bank lig, komen de twee oudsten bij me. Ik mag mijn ogen niet dicht doen. Straks gaat memmie weer dood. Als ik ga lopen houdt de oudste mijn hand stevig vast; ‘zo val je niet memmie, ik hou je vast’. De kleine schat.

Inmiddels zijn we een dag verder. Mijn hoofd doet nog zeer. Ik heb een stijve nek en ben blauw. Maar verder gaat het redelijk. Ik mag niet klagen en doe dat dan ook niet 😉