Samen slapen

Mensen kijken me vaak meewarig aan als ik vertel dat mijn jongste nog altijd bij mij in slaap valt. Dat we hem in zijn eigen bedje tillen, zodra hij in slaap valt. Hij is immers al bijna 1!

Ik sta hier iets anders in. Ten eerste vind ik hem nog maar bijna 1. Het is nog een baby. Als hij dit nodig heeft, en ik kan het hem bieden, wat is er dan fijner dan samen slapen? Wat is er dan fijner om je kind de liefde en aandacht te geven die hij nodig heeft?
Verwen je hem dan niet? Ik verbaas me daarover. Kun je een kleine baby, of überhaupt een kind, te veel liefde en aandacht geven?

Bij mijn oudste trok ik me die kritiek erg aan. Kon ik niet meer naar mijn gevoel luisteren. Ik luisterde naar de maatschappij, de normen en waarden die als normaal golden. Ik deed ontzettend mijn best om hem in zijn bedje te laten slapen. Tot grote frustratie van mijn oudste en van mezelf. In tranen zat ik bij zijn bedje omdat hij zo moest huilen terwijl hij moest slapen. Ik pakte hem dan maar weer op, mijn kind laten huilen kan ik gewoon niet. De fysiotherapeut zette hem onder de kerstboom; “dan gaat hij wel slapen”. Nog steeds een van de meest idiote adviezen die ik ooit heb gehad. Toen ik deze niet opvolgde werd ik bestempeld als slechte moeder!

Kortom, er werd aan alle kanten tegen me gezegd hoe het niet of juist wel moest, maar niets paste bij mij en mijn baby. We hadden behoefte aan elkaar. Aan contact. We hadden al zoveel moeten missen in het begin. Als ik er aan terug denk, word ik weer verdrietig. Waarom kreeg ik zulke absurde adviezen? Waarom durfde ik niet naar mijn gevoel te luisteren?

Bij de tweede ging dit anders. Ik durfde anders te zijn. Als hij huilde, pakte ik hem op. Ik laat mijn kind niet onnodig huilen. Hij sliep de eerste weken op mijn borst. Daar was ook geen discussie over mogelijk. Hij had het nodig om bij mem te zijn. Ik had hem nodig. Gewoon omdat ik hem zo lief en mooi vond. Omdat het mijn kind was. Omdat ik dit eerste contact zo had gemist bij de eerste. Bij hem ben ik begonnen met dragen. Er ging een wereld voor me open. Naast de vele verschillen in doeken en dragers, was er ook een andere manier van opvoeden. Ik was niet raar. Er is een naam voor de manier die mij zo aansprak, de manier die ik al uitvoerde; Natuurlijk ouderschap.

Eindelijk vond ik gelijkgestemden, was ik niet meer de vreemde eend in de bijt. Naast het vele dragen, was er nog een klik met de draagmama’s. Langzaamaan kon ik uit mijn schulp kruipen. Kon ik mijn onzekerheid over het moederschap loslaten. Ik was niet gek, ik was in conflict met mijn gevoel en de maatschappij. Ik durfde steeds meer op mijn gevoel te vertrouwen. Ik bloeide op. Werd weer blij. Vond het moederschap eindelijk leuk!

Dit bleek toen de derde kwam. Samen slapen is gewoon. Ook hij sliep de eerste weken bij mij op mijn borst of in de doek. Dat is wat hij wil. En ik dus ook. Op een gegeven moment ging hij naar het wiegje naast ons bed, omdat hij dat zelf wil. Na ongeveer 8 maanden ging hij naar zijn eigen kamertje, wederom omdat hij dat zelf wil. Maar in slaap vallen doet hij nog altijd met mem. Heerlijk in mijn armen. Even een momentje voor hem alleen. Net als zijn broers voor hem hebben gehad. Op een gegeven moment verplaatst ook dit ritueel zich naar zijn bedje.

Nu zullen er mensen van hun stoel vallen; op je borst laten slapen? Levensgevaarlijk! Nee dus. Ik slaap dusdanig licht dat ik wakker word van elke beweging. Hij en ik zijn gestut met allerlei kussens zodat hij ammenooitniet van bed kan vallen. Ik durf te vertrouwen op mijn instinct dat ik wakker word als er iets is. Dat instinct werkt feilloos, dat heb ik nu bij drie kinderen ervaren. Bovendien werd er anders gewoon niet geslapen. Mijn kind huilde als hij in de wieg moest liggen. Dat huilen is overigens een volkomen normale instinctieve reactie van een baby; Ik word neergelegd en alleen gelaten. Ik ben overgeleverd aan mijn omgeving. Een baby weet immers niet dat hij hartstikke veilig is in zijn wiegje met koeka dekentjes en woezel en pip knuffels. Zijn instinct zegt dat hij alleen is en dat hij daardoor in gevaar is; Hij zal gaan huilen. Dat huilen is feitelijk roepen om bescherming van zijn moeder (of andere verzorger). Vandaar dat we samen sliepen. En wat is er nou fijner dan zo’n heerlijk klein hummeltje op je buik? Heerlijk vond ik het.

Ik ben dus ook hierin anders. Ik volg mijn kinderen in hun behoefte. Dat betekent niet dat ik ze verwen. In dit huis zijn ook zeker regels. Daar zit een groot verschil in vind ik. Ik probeer mijn kinderen bij te brengen dat ze zich aan regels moeten houden, maar probeer ook te schipperen tussen de regels en hun kunnen. Een pasgeborene hoeft niet direct door te slapen, dat kan hij niet eens. Verlang niet datgene van een kind wat hij van nature niet kan.

Ik ben blij dat ik nu een naam heb voor onze wijze van opvoeden. Dat ik niet onzeker hoef te zijn. Ik doe het inderdaad iets anders dan de rest van de maatschappij, maar dat betekend niet dat ik  het niet goed doe. Ik ben zekerder geworden. Durf te vertrouwen op mijn instinct en dat van mijn baby.

Overigens zie ik deze manier van opvoeden steeds meer naar voren komen. Net als het dragen in de doek. Is er een ommezwaai bezig in opvoedingsland?