oh wonder

Oh wonder,
een baby in mijn buik.
Groei maar fijn,
Vol verwondering aai ik mijn buik.
Vol ontroering droom ik over onze toekomst

voor ik het weet lig je in mijn armen
kijk je me aan met je grote ogen
Ik voel een enorme liefde
Vol verwondering kijk ik naar je
Vol ontroering voel ik me mama

Je groeit, begint te lachen en te brabbelen
Begint dingen te pakken en reageert op mijn stem
het zitten, kruipen en lopen volgt elkaar vlot op
Vol verwondering volg ik je ontwikkeling
Vol ontroering voel ik me trots

Je eerste jaar vliegt voorbij, je wordt een dreumes
Je kijkt me nog steeds aan met je grote ogen
ondertussen me de oren van mijn hoofd kletsend
Vol verwondering luister ik naar je verhalen
Vol ontroering laat ik steeds iets meer los

de dreumes wordt een peuter
Je mag naar school en krijgt vriendjes
Je leert en speelt
Vol verwondering kijk ik naar je spel
Vol ontroering voel ik hoe de tijd weg tikt

Je wordt met iedere ademteug groter
Iedere keer als ik met mijn ogen knipper kun je al weer meer
Als ik je aankijk zie ik nog steeds mijn baby
Maar je wordt zo groot, zo zelfstandig
Vol verwondering dat je ooit in mijn buik hebt gezeten
Vol ontroering volg ik je ontwikkelingen

en ik weet,
ik moet los laten
Iedere dag een beetje meer
En ik weet dat het moet
dat het voor jou het beste zal zijn
Maar soms, doet dat loslaten gewoon verrekte zeer

een gevuld nest

In eens ging het hard. Al mijn kinderen vlogen uit. Ze mochten naar school.
Mijn oudste ging al langer met veel plezier naar school. Hij heeft daar de uitdaging die ik hem thuis niet altijd kan bieden. Hij houdt enorm veel van spelen met zijn vriendjes en gaat er vol enthousiasme naar toe.
Onze middelste heeft iets meer moeite met het naar school gaan. Hij ging met veel plezier naar de peutertjes maar nu hij naar de kleuters gaat heeft deze mama wat meer overredingskracht nodig. En heel vaak is die overredingskracht niet voldoende. Gelukkig is deze mama altijd thuis waardoor het geen ‘moeten’ is om naar school te gaan. Een dagje thuis is geen probleem.
De jongste zat eerst bij zijn grote broer in de groep. Dat is een van de voordelen van 3 kinderen heel vlot achterelkaar aan krijgen. Ze ervaren veel steun aan elkaar. Helaas moet zijn broer naar groep 1 en is de jongste musketier alleen op de peutertjes. Natuurlijk zijn er andere kinderen om mee te spelen, maar zo voelt hij het niet. Hij moet verschrikkelijk huilen en mist zijn broer.
Je voelt het al aan komen. Afgelopen dagen was mijn nest weer gevuld. De jongste en de middelste willen niet meer naar school. En ik bied ze die ruimte om de prikkels en spanningen van de afgelopen weken te ontladen. Even de veilige haven weer te voelen. Het móet niet, naar school. (Nog niet)
Vooral de peuters ervaar ik als een plek waar mijn kind het naar zijn zin moet hebben. Het moet een meerwaarde voor hem hebben. En ik geloof niet dat dit het is als hij daar heel verdrietig is en steeds het gevoel van missen ervaart. Blijkbaar is hij er dan toch nog niet helemaal klaar voor. Er zullen ongetwijfeld momenten zijn dat hij speelt en het fijn heeft, maar die worden (volgens hem) nu overschaduwd door het gevoel van missen. Vanmorgen waren we er even en klampte hij zich helemaal aan mij vast, om er maar zeker van te zijn dat hij niet naar school hoeft te gaan. Dan neem ik hem liever weer mee om op een later tijdstip weer eens rustig te gaan wennen. Ze zijn nog zo klein, school kan altijd nog.
De kleutertjes vind ik al weer iets anders. Ik wil wel dat mijn kind hier zo nu en dan naar toe gaat. Maar wel op zijn tempo. Hij gaat nog niet iedere dag en ook nog niet hele dagen. Dat redt hij nog niet. Hij is moe en slaapt vaak middags nog. Hij heeft ook fikse weerstand en mist mem en zijn broers zo, zegt hij. Het is flink wennen, maar iedere keer als ik hem op haal geeft hij aan het toch wel naar zijn zin te hebben gehad. Hij heeft ook de pech dat de vaste juf met zwangerschapsverlof is en dat er veel verschillende juffen aanwezig zijn.
Dus van het wennen aan een leeg nest, heb ik mijn grut toch weer lekker thuis. De jongste voorlopig nog iedere dag en de middelste ook nog zeer regelmatig. En stiekem vind ik dat helemaal niet erg 😉
Ik vind het zonder kinderen in huis maar enorm stil en saai. Ik hou van de reuring en de drukte om me heen. De kinderstemmetjes en het geklier. De kleffe kusjes en de vieze handjes. Doe mij maar een huis vol kinderen in plaats van oorverdovende stilte.
En dat brengt me toch aan het denken. Ze gaan straks toch echt uitvliegen. De jongste zal straks, als het ergste leed bij hem is gezakt, toch weer naar school gaan. De middelste zal steeds regelmatiger gaan en de oudste is al alle dagen op school, maar zal ook vaker gaan spelen. Wat moet ik dan?
Ik denk dat ik toch wel weer wil gaan werken, naast het draagconsulentschap. Misschien maar als peuterjuf, dan heb ik mijn hok vol kinderen 😉

jeugd

Lang, lang geleden was ik een klein meisje. Een klein meisje met rode staartjes. Ik woonde in een klein dorp waarin iedereen elkaar kende. Ik herinner me de speeltuin waar we vlakbij woonden nog goed. Ik ben een paar keer goed hard uit het klimrek gevallen. Er was een gave glijbaan, een klimvliegtuig en een zandbak. En twee klimrekken. Prachtig natuurlijk, voor een meisje dat turnster wilde worden. Wat heb ik hier vaak in geklommen. Naast de speeltuin waren bosjes, ook leuk om op avontuur te gaan.

De speeltuin lag ook precies tussen het huis van mijn beste vriendinnetje en mij in. Wat hebben we hier veel gespeeld.
Sowieso was ik veel buiten. Dat was het voordeel van het wonen in een klein dorp. We woonden tegenover de school en direct achter de school waren weilanden.

Regelmatig trok ik de weilanden in. Ik voelde me dan echt een schatgraver, helemaal als de sloten net gedregd waren. Ik vond dan van alles in de kant van de sloot. Oude scherven, pijpen, schelpen, noem maar op.
Ik trok ook graag naar de oude molen. Daar kon je pas echt avonturen beleven! Ik waande me in vroegere tijden waarin ik, uiteraard, een prinses was. Een prinses op modderlaarzen, dat dan weer wel.

Ik ging zomers altijd kikkers vangen, Ik nam ze dan mee naar huis en deed ze in mijn eigen vijver. Op wonderbaarlijke wijze waren ze de volgende dag altijd weer weg… (ik verdenk mijn ouders er van dat zij avonds zeer regelmatig naar de sloot liepen om de arme beestjes te bevrijden)
Kikkervisjes vond ik het leukst, die waren ook lekker makkelijk te vangen. Maar de grootste trofee was natuurlijk als je de grootste kikker van de sloot kon vangen. Die was het moeilijkst. Hij heeft me meerdere malen in het water doen belanden. Ik weet nog dat ik met mijn vriendinnetje op kikkerjacht was en dat we samen in het water en de brandnetels belanden.  AU!

Soms mocht ik met mijn vader mee te vissen. Spannend was dat. Ik moest dan stil naar de dobber kijken, zo moeilijk. Maar het vangen van de vis was zo gaaf. We lieten ze ook altijd weer los. Een heel enkele keer mocht ik mee te snoekvissen. Ik kan me herinneren dat ik een keer een snoek heb gevangen, Trots dat ik me toch was!

En winters gingen we schaatsen. Hele tochten reed ik. Het schijnt dat ik als meisje van 6 al een tocht van 24 kilometer maakte. Ik genoot van de kou, van het samenzijn met mijn ouders, het proberen snel te gaan, streken te maken. En na een heel stuk kregen we warme chocomelk uit een thermoskan en een koek van mijn moeder. We zaten dan in de kant , tussen het riet, en als ik er aan denk voel ik me weer net als toen. Intens tevreden, genietend van mijn chocomelk en koek. Koude wolkjes blazend en mijn schaatsen opnieuw onderbindend. Ik vind het zo jammer dat de huidige winters zo hopeloos zijn.

Ik heb dus een heerlijke jeugd gehad waarin ik veel buiten heb kunnen spelen. En dat probeer ik mijn kinderen ook te geven. We wonen heel bewust in een klein dorp waarin de kinderen nog volop buiten kunnen spelen. Ik en mijn man zijn iedere dag buiten met de drie musketiers. Afgelopen week hebben we het minieme ijs ontdekt. Kun je er op staan? Op de waterplassen wel, maar op de sloot nog niet. Op de ijsplassen konden we glijden, heerlijk vonden ze het. Op het grote meer is het nog niet sterk genoeg, dat moest (onder leiding van mama) ook even ontdekt worden.
Ik geniet van zulke momenten met mijn kinderen. Het spelenderwijs ze dingen aanleren. Na twee uren te hebben gestampt, gegleden en ijswolkjes hebben geblaasd kregen we thuis warme chocomelk met slagroom. mmm

Ik vind het ook zo leuk om de gelijkenissen tussen mijn kinderen en mij te zien. Zo is mijn oudste ook altijd op schattenjacht in de zijkant van de sloot. Kunnen we allemaal niet wachten tot de kikkers weer tevoorschijn komen om er vervolgens met een net achteraan te gaan en loop ik avonds naar de sloot om de gevangen beestjes te bevrijden….

geluk

Geluk, wat wordt er veel over geschreven. Wat wordt het nagejaagd en veel besproken.
Maar wat is dat geluk, en hoe wordt je het in vredesnaam? Is het te vinden? Of heeft de een meer geluk dan de ander? En wat doet het met je kind als je zegt: “ach, als je later maar gelukkig wordt”

Ik vind het een fascinerende materie. Wat maakt de ene mens nou wel gelukkig en de ander juist niet. Wat is het dat jij gelukkiger bent (of juist niet)dan de ander? Of wat maakt het dat de een wél depressief wordt en de ander niet?

Er zijn veel onderzoeken naar gedaan. En wat blijkt: alleen geluk nastreven is niet voldoende. Een mens heeft het nodig om zich nuttig te voelen. Het idee te hebben dat hun leven waardevol is. Een mens heeft een doel nodig. Het puur nastreven van geluk brengt ook alleen maar frustratie met zich mee. Helemaal als dit niet lukt.

Ik betrek de onderzoeken, uiteraard, op mezelf. Het hebben van een doel in mijn leven klinkt heel groot. Ik zie mezelf al een gigantische bucketlist afwerken. Totdat ik bedenk dat ik helemaal geen groot of gek doel heb. Waar ik mijn nut in dit leven uit haal is het zijn van een goede liefdevolle moeder voor mijn kinderen. Niet meer, niet minder. Een mooi en vrij groot doel vind ik. Ik wil ze een fantastische jeugd bieden waarin ze alle kansen krijgen om zichzelf te ontdekken en te ontplooien. En ik hoop dat ik ze daarmee een basis mee geef waardoor ze gelukkige volwassen mannen worden.
Daar heb je het woordje “gelukkig” weer. Ik vind dat enorm lastig. Verwoord het bewust niet naar mijn zonen toe. Dat is nogal een streven, en ik wil het ze niet opleggen. Ze moeten niet denken dat als ze niet gelukkig (genoeg) zijn, ze hebben gefaald. Absoluut niet! Misschien kan ik het woordje ‘gelukkig’ beter vervangen door het woordje ‘tevreden’. Tevreden is immers ook mooi. Wees tevreden met de dingen die je hebt. Leer waarderen wat je wel hebt en kijk niet naar wat je niet hebt. Kijk niet naar wat anderen doen, maar volg je eigen pad. Dát wil ik mijn kinderen mee geven. En waarschijnlijk zullen ze met die basis gelukkige mannen worden. Dat blijf ik hopen.

Nog een doel is dat ik mensen wil raken met mijn verhalen. Mensen laten weten dat ze niet alleen zijn. Dat er iemand is die iets soortgelijks heeft meegemaakt, die er voor hun wil zijn. Mensen verbinden, liefde laten voelen. Ik vind dat er zoveel ellende is, zoveel boosheid en verdriet. Ik wil met mijn verhalen de wereld een beetje mooier maken. Een nobel doel lijkt me, waar ik hard mee aan de slag ga door regelmatiger een blog te plaatsen. Verhalen met een lach en een traan.

Ik voel me momenteel erg gelukkig. Terwijl ik er niks voor doe. Ik haal veel geluk uit het geluk van mijn kinderen. Hun blijdschap maakt mij blij. Hun enthousiasme steekt mij aan. Alles loopt hier lekker en we zijn tevreden. We genieten van de kleine dingen. Daar zit voor mij het geluk in. Ik hoef geen flitsende carrière of veel geld. Doe mij maar het thuis zijn met de kinderen. In plaats van een drie sterren restaurant vinden wij het pannenkoekschip ook fantastisch en een kampeervakantie vinden we net zo leuk (misschien nog wel leuker) dan een dure cruise.

Kortom geluk, een ongrijpbare materie. Je bent het of je bent het niet. Je kunt nog zo veel geluk hebben, maar compleet ongelukkig zijn. Je kunt onnoemelijk tegenslagen te verduren krijgen en toch gelukkig zijn. Volgens mij zit de sleutel in tevredenheid. Het tevreden zijn met wat je hebt. Waarderen wat je hebt.
Geluk kan er zijn en zo weggevaagd worden. Het is breekbaar en groots. En ongelukkig zijn is nodig om te ervaren wat geluk is. Er is zo veel over geschreven. Het is prachtig en beangstigend. Ik ben dolblij dat ik het vermogen bezit om gelukkig zijn. Ik heb een ongelukkige periode gehad, een periode die nodig was om in te zien wat ik heb. De mensen die mij destijds veel verdriet hebben gedaan bedank ik voor de lessen die ze me hebben geleerd. Op deze manier kon ik mijn eigen pad kiezen en heb ik geleerd wie er voor mij toe doet. Wat ik belangrijk vind en waarom. Ik ben dankbaar dat ze in mijn leven zijn geweest. Wat geweest is, is geweest en ligt achter me en blijft daar. Ik kan vergeven, maar vergeten doe ik niet. Hoe moet ik anders mijn lessen leren? Het betekent ook niet dat ik deze mensen weer in mijn leven wil, in tegendeel. Mijn leven is mooi zonder. Maar ik laat het los.

Loslaten is volgens mij ook een weg naar geluk. Verdriet kan je tegenhouden. Kwaadheid of teleurstelling ook. Als je dit loslaat voel je je bevrijd. Kun je je geluk omarmen. Ik vind loslaten moeilijk, heb dat echt moeten leren. Totdat ik heb ervaren dat het me helpt om verder te gaan. Toen ik losliet gingen er nieuwe deuren open. Begon de liefde weer te stromen en werden blokkades opgeheven.

Het leven is mooi. Ook de vervelende dingen. Het vormt je en maakt jou jou. Ieder leven is uniek en iedere vorm van geluk is dit ook. Heel cliché maar geluk haal je écht uit de kleine dingen.

Waarin zit voor jou het geluk?

de mooiste tijd

Ineens besef ik me. Mijn mooiste tijd is nu.
Niet vroeger. Niet later. Maar nu

Toen ik jong was, had ik een prachtige tijd. Ik speelde buiten en was gelukkig. Ik groeide op in een klein dorp en had volop ruimte om mezelf te ontplooien. Kikkers vangen in het voorjaar (de jongens hebben het niet van een vreemde), zwemmen in de zomer en schaatsen in de winter. Het was er allemaal. Ik besef me nu pas wat ik toen had.

Maar nu. Nu zijn mijn kinderen klein. Komen ze bij me voor een knuffel. Is er volop liefde in ons huis. Nu doen we als gezin regelmatig leuke dingen. Nu zijn ze nog veel thuis. Ik hou er van om mijn kroost dichtbij te hebben. De heerlijke kleffe kusjes, de warme knuffels, de grappige uitspraken en versprekingen. Het is allemaal nu en het gaat allemaal zo snel voorbij.
Nu zijn mijn ouders nog fit. Is de zorg-rol nog niet omgedraaid. Genieten zij net zo veel van de drie musketiers als dat ik dat doe.

Nu heb ik alles wat me lief is dichtbij.
Vanaf nu kan het alleen maar slechter worden.

Mijn kinderen zullen uit gaan vliegen, ieder hun eigen weg gaan kiezen. Ik hoop dat we onze jongens een stevige basis meegeven en dat ze nog regelmatig naar het ouderlijk nest terug zullen vliegen.
Mijn ouders worden ouder (sorry pa en ma) en zullen er op een gegeven moment niet meer zijn. Als ik hier aan denk word ik naar. Hoe moet ik het zonder hun stellen? Ze doen zoveel voor ons.

Ik geniet enorm van het nu. Zorgen over later komen later. Maar toch. Als ik er aan denk, dat nu de mooiste tijd is word ik een beetje droevig. Herkenbaar?

mooie Friese luchten
Ik adem je in
en ik hou je vast

Ik omarm
mijn roots
Dit is mijn land
Het land van mijn voorouders

Ik geef het door
aan mijn kinderen
hun roots
onze Friese trots

Schrijven

Heel vaak lig ik op bed. Mooie gedichten of verhalen te bedenken. In mijn hoofd klopt alles. De intonatie, het verhaal maar bovenal het gevoel wat het bij me oproept. Tevreden val ik in slaap. Morgen schrijf ik het op. Maar als ik dan wakker wordt is het weg. Ik kan me niet meer bedenken waar het verhaal over gaat, de dichtregels zijn verloren. Alle keren neem ik me voor om een schrift naast mijn bed neer te leggen, maar als ik op bed lig blijk ik dat te zijn vergeten. En naar beneden lopen, mijn warme bedje te verlaten is me iets te veel moeite. 😉

Ik hou enorm van schrijven. Van het husselen met woorden, het ontstaan van een verhaal. In mijn hoofd zitten wel duizenden verhalen, en ik hoop dat ik deze ooit mag opschrijven.

Mijn blog ben ik gestart omdat ik hierin een mooie uitlaatklep vind. Ik kan lekker schrijven over mijn dagelijks leven. Ik leer hoe ik een verhaal kan maken en hoe ik met woorden kan husselen. Maar ik merk dat ik ook wel tegen beperkingen aan loop. Want wat deel je wel en wat deel je niet? Het gaat over mij en mijn gezin. Ik wil niet dat zij later met het schaamrood op de kaken dingen terug lezen. Ondanks dat ik het anoniem doe, weten de meeste mensen wel wie er achter draagmemmie zit en wie de kinderen zijn.

Ik wil natuurlijk niet al het positieve delen, er zijn ook genoeg minder leuke zaken om over te schrijven. Maar de afweging maken vind ik soms lastig. Ik (en mijn kinderen) zitten er natuurlijk niet op te wachten dat íedereen álles over ons weet. Vaak kreeg ik de opmerking “dat heb ik in je blog gelezen’ en ik merk dat ik daar moeilijk mee om kan gaan. Wat zeg je dan? En wil ik wel dat íedereen álles over ons weet? Het gaf me een ongemakkelijk gevoel, vandaar dat ik een poosje niet zo veel heb geschreven. Het voelde gewoon niet goed. Maar niet schrijven voelt ook niet goed. Alsof ik iets mis. Ik moet er echt mijn weg in gaan vinden…

Ik was/ben enorm trots op mijn blog en het wordt altijd goed gelezen. Dat vind ik enorm gaaf. Dat mensen mijn schrijfsels willen lezen.
Ik ga toch maar dat schrift aanschaffen en meer opschrijven. Meer en vaker mijn blog aanvullen. Een goed voornemen voor dit nieuwe jaar 🙂

 

It’s beginning to look a lot like Christmas

Overal waar je gaat, zie je kerstbomen, ballen, Kerstmannen, en eten. Heel veel eten. De winkels draaien ook dit jaar weer een mega omzet op de dagen voor kerst. Iedereen haalt nog even wat extra’s.  Heel Nederland gaat gourmetten en eet rollade (wij ook) en, omdat we met Sinterklaas nog niet genoeg hebben gekregen, doen we ook nu nog een paar cadeautjes. Het lijkt en voelt bijna als een algehele hysterie. Wat jammer dat het niet sneeuwt, als bevordering van de sfeer.

Hier wordt er volop naar de kerst toegeleefd. “Wat eten we?” en “Hoe lang duurt het nog?” zijn favoriete vragen, maar de belangrijkste vraag is; “Krijgen we cadeautjes”
Ik heb nog een paar kleine dingetjes gehaald om onder de boom uit te pakken, en dat weten de jongens. Ze kunnen niet wachten! We kijken enorm uit met het samenzijn met onze familie. Het spelen met ons lieve nichtje, het gek doen met ooms en het knuffelen met Pake, Beppe, Opa en Oma.

Maar stiekem kunnen de drie musketiers niet wachten tot de kerst voorbij is. Want dan begint het echte werk.. Vuurwerkdag!!! Oftewel oud en nieuw. Dan gaan we overdag naar het carbid-schieten en mogen ze vlak voor het slapen gaan nog even knallen. (wees maar gerust, wij hebben van dat hele softe kindervuurwerk;) )
En dan maken we ze midden in de nacht wakker om samen met ons naar het vuurwerk te gaan kijken.
Dat mem, uit traditie die dag oliebollen gaat bakken, kan ze niet zoveel schelen. Dat we samen gaan eten, doet ze niks. Voor hun is maar 1 ding belangrijk; VUURWERK. Gelukkig houden ze niet heel erg van de enorme knallen maar genieten vooral van het siervuurwerk.

Ik geniet omdat zij zo genieten. Ik hou van hun verwonderde gezichtjes bij de kerstboom als ze zichzelf in een kerstbal ontdekken. Ik vind het heerlijk om met mijn kinderen hun kerstvieringen op school mee te mogen maken. Hun glunderende koppies, het genieten. Zij voelen kerstmis nog echt. Prachtig hoe mijn oudste het verhaal van kindje Jezus beleeft. Hoe mijn middelste het zo enorm fijn vindt dat Mem en zijn kleine broertje kerst met hem op school komen vieren. Het waren enorm drukke dagen, deze laatste schooldagen van het jaar. Helemaal omdat ik gedeeltelijk gevloerd werd door een buikgriep. Gelukkig was ik op tijd weer op de been (er moet meer voor nodig zijn om deze mem het kerstfeest te laten missen 😉 ) en konden we heerlijk samen zijn.

De kerstdagen zijn he-le-maal vol gepland. Vol met eten, familie en leuke dingen. Het is maar goed dat het vakantie is van we kunnen die dagen daarna wel gebruiken om even bij te komen. Maar oh, wat hebben we er een zin in:)

Helaas kwam ik ineens tot het besef dat de feestdagen niet voor iedereen leuk zijn. Sommige kunnen het gewoon niet betalen, al die versiering, het extra eten en cadeautjes. Andere mensen zijn alleen. Pas gescheiden en alleen met de kinderen. Of de kinderen zijn bij de ex-partner. Weer anderen zijn een dierbare verloren, of zijn ziek. Ook denk ik aan de familie van de vermiste Remon uit Leeuwarden. Voor al deze mensen zijn de feestdagen niet zo feestelijk. Zij voelen nog extra het gemis van dierbaren om hun heen. Deze dagen zijn nog oorverdovender stiller dan anders. Het is misschien een druppel op de gloeiende plaat, maar ik denk aan jullie… Ik hoop dat er ook voor jullie in deze dagen een paar lichtpuntjes mogen zijn.

Ik wens iedereen dan ook fantastische, maar bovenal, liefdevolle kerstdagen en een heel gelukkig 2018. Dat al je wensen maar uit mogen komen

 

 

 

 

dagje bos

Genieten van de kleine dingen. Dat vinden wij belangrijk en proberen we onze kinderen ook mee te geven. Genieten van het samen zijn. Genieten van het moment. Speelgoed is niet belangrijk, al hebben ze dat genoeg, maar de herinnering maakt je kindertijd.

Met dit in ons hoofd gaan we regelmatig naar de zeedijk en naar het bos. Ontdekken, lekker buiten zijn en samen nieuwe dingen leren. Daar draait het om. In het bos is altijd wel weer wat nieuws te vinden. Ieder seizoen biedt zijn mooie dingen.

Afgelopen week hadden we een dagje vrij én waren pake en beppe op vakantie in het bos. Reden genoeg om de kinderen in de auto te laden en te vertrekken naar het bos. De drie musketiers waren opgetogen. Ondanks dat ze niet helemaal fit waren, hadden ze enorm veel zin om pake en beppe weer even te zien en om in het bos rond te rennen. De oudste musketier had zijn beestjes-bakje al mee en ging er vanuit dat hij wel weer padden en salamanders ging vinden.

Eenmaal bij het huisje van pake en beppe aangekomen werden de jongens helemaal dol. Ze konden niet wachten om het bos in te gaan. Het huisje werd geïnspecteerd; “slapen jullie hier?” direct gevolgd door “memmie, mogen wij hier ook slapen?”
Ik kreeg nog net de tijd om mijn thee op te drinken en toen móesten we toch echt het bos in.

De buggy uit de auto gehaald, de drager op mijn rug geklikt en we zijn klaar om te gaan. Ze zitten nu nog vol energie, maar over een poosje zal dit anders zijn 😉 Dan willen ze gedragen worden. Helemaal nu ze niet helemaal fit zijn.

We vinden paddenstoelen. Veel paddenstoelen. In allerlei soorten en maten. “sjoch beppe, hier nog een. Maak je een foto?” Beppe heeft honderden foto’s van paddenstoelen op haar telefoon volgens mij. 😉
We genieten van de drie musketiers die door de plassen en de bladeren stampen. Van hun jonge onbezonnenheid. Van het verstoppen achter/naast bomen. Het gek doen met beppe. Pake die hun held is omdat hij een zware, omgevallen boom weg droeg. “Pake is echt heel erg sterkt he memmie!”

Na een poosje in het bos worden we moe en hongerig. We gaan op zoek naar een snackbar. Want bij zo’n heerlijke middag hoort patat! De drie musketiers smullen. Ik geniet van het samenzijn met mijn kinderen en mijn ouders. Van een klein afstandje bekijk ik het eet tafereel. De lol die ze hebben. Het maakt me warm. Ik ben zo trots op de fijne band die mijn kinderen met mijn ouders hebben. Volledig vertrouwen en vol liefde. Wat tref ik het met zulke ouders. Wat treffen zij het met zulke grootouders.

Dus, dankjullie wel heit en mem, voor deze heerlijke middag!

 

 

pipi langkous

Pippi Langkous is op televisie.
Prachtig vind ik het, nog altijd. Als klein meisje was Pipi mijn heldin. Ik kon me identificeren met haar, we hadden immers beide rood haar en ik kon me ook wel herkennen in haar eigenzinnigheid. Maar waar Pipi alles durfde en met iedereen vriendjes maakte, kon ik dat niet. Ik bewonderde haar om haar lef en droomde dat ik stiekem ook zo stoer was. Dat ik in mijn eentje de wereld ook aan zou kunnen.
“Ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het wel kan”, is een van mijn favoriete uitspraken. Waar ik vaak twijfel over dingen en snel last heb van mijn faalangst, is zo’n uitspraak iets om je aan op te trekken. Tijd om nieuwe dingen te proberen dus. En, om mezelf niet te laten regeren door angst. Zo was ik na de bevalling en geboorte van mijn oudste bang. Heel bang. Overweldigd door alle gevoelens van liefde en de bijbehorende bezorgdheid. Getraumatiseerd door de kraamtijd en bevalling durfde ik niet nog een kindje te krijgen. Terwijl het onze wens altijd was om een groot gezin te krijgen. Ik vond één al heel zwaar, hoe kan ik twee dan groot krijgen? Toen besloot ik, heel bewust, om me niet te laten regeren door angst. Nee, “ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het wel kan”
Ik was heel snel zwanger en ervoer toen hoe het ook kon. Wat een liefde, wat een rust. Ik had het nog nooit gedaan, maar ik kon het!
“Ik let er niet zo op dat het precies gaat zoals het hoort” vind ik dan ook een van de andere mooiste uitspraken van Pipi. Loslaten leer je als je moeder bent. Het loslaten van je oude leven, loslaten van de gebaande paden, en bovenal loslaten van je kind. In dit huis, gaat niks zoals het hoort. Wil ik links, dan willen mijn kinderen rechts. En dat is ok. Meewaaien en meeveren is iets wat zij mij hebben geleerd. Ik ben een echte zwart- wit denker. Hecht aan ‘hoe iets hoort’. Maar ik leer steeds meer dat er een grijs gebied is. En dat dit gebied best mooi is.
“Richt de wereld in, naar je eigen zin” kan natuurlijk ook niet ontbreken bij een eigenzinnig typje. Ik ben anders dan anderen, want ik ben ik. En dat is ok. Niemand is hetzelfde en heel veel mensen kunnen niet meegaan met de ‘meute’. Ik zie steeds meer dat het mooi is om je eigen pad te kiezen. Niet af te vragen wat anderen van je denken, maar je eigen pad te lopen. Je eigen keuzes te maken, zonder je zorgen te maken over anderen. Eerlijk gezegd vind ik dat nog altijd moeilijk, je wilt toch graag aardig gevonden worden. Maar ik merk ook dat ik steeds meer lak heb aan deze gevoelens. Waarom zou ik mijn leven laten bepalen door wat anderen wel of niet van mij zullen vinden?
“Als je hart maar warm is en klopt zoals het hoort dan lijd je geen kou.” Ik geloof dat ik dit haar mooiste uitspraak vind. Hoe waar is dit? Wat zie ik veel koude harten om me heen, op het nieuws, maar ook nabij. Mensen die hechten aan status of geld. Mensen die jaloers en koud zijn geworden. Als je íets van Pipi kunt leren is het liefhebben zonder oordelen. Liefde voor jezelf en voor anderen.
Och waren we allemaal maar zoals Pipi